สิทธิในการครอบครองกัญชาเพื่อใช้ทางการแพทย์

Abstract

กัญชาในทางการแพทย์นั้นเป็นการนำพืชสมุนไพรกัญชามาสกัดเป็นยาเพื่อรักษาผู้ป่วย เช่น ลดการคลื่นไส้อาเจียนจากการได้รับเคมีบำบัด เพิ่มความอยากอาหารในผู้ป่วยมะเร็งและเอดส์ ช่วยควบคุมอาการลมชักคลายความวิตกกังวล ประเทศไทยปัจจุบันนี้คนส่วนใหญ่เริ่มมองเห็นประโยชน์ของกัญชาที่เป็นยามากกว่าเป็นสารเสพติดเพราะเป็นพืชที่สามารถปลูกได้ง่ายเพราะสภาพอากาศในประเทศไทยนั้นเหมาะสมกับการเพาะปลูกกัญชา แต่มีข้อจำกัดในทางกฎหมายที่ครัวเรือนทั่วไปไม่สามารถปลูกเองได้หากไม่มีใบอนุญาตทำให้บุคคลธรรมดาทั่วไปเข้าถึงได้ยาก เนื่องจากกฎหมายที่เกี่ยวข้องอนุญาตให้เฉพาะบุคคลที่ครอบครองกัญชานำไปใช้ประโยชน์ทางการแพทย์ ในการรักษาผู้ป่วย และอนุญาตให้เฉพาะหน่วยงานของรัฐที่มีหน้าที่ศึกษาวิจัยหรือจัดการเรียนทางการแพทย์หรือมีหน้าที่ให้บริการทางการเกษตรกรรมเพื่อประโยชน์ทางการแพทย์หรือหน่วยงานของรัฐที่มีหน้าที่ในการป้องกัน ปราบปรามและแก้ไขปัญหายาเสพติดหรือสภากาชาดไทย ผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมผู้ประกอบวิชาชีพแพทย์แผนไทยรวมถึงหมอพื้นบ้านตามกฎหมายว่าด้วยวิชาชีพการแพทย์แผนไทย สถาบันอุดมศึกษาตามกฎหมายว่าด้วยสถาบันอุดมศึกษาเอกชน ผู้ประกอบอาชีพเกษตรกรรมที่รวมกลุ่มเป็นวิสาหกิจชุมชนซึ่งจดทะเบียนตามกฎหมาย ว่าด้วยการส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน ผู้ประกอบการขนส่งสาธารณะระหว่างประเทศ เท่านั้นที่สามารถผลิตและนำเข้ากัญชาได้ ซึ่งถือว่าเป็นการจำกัดและควบคุมในปริมาณที่แคบทำให้ปริมาณผลิตภัณฑ์ทางการแพทย์ที่ผลิตจากกัญชาคลาดแคลนและมีปริมาณไม่เพียงพอต่อผู้ป่วยที่ต้องการการรักษางานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ในการศึกษาถึงหลักเกณฑ์ทางกฎหมายในการควบคุมการครอบครองและการผลิตผลกระทบของพระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ (ฉบับที่7) พ.ศ.2562 และกฎหมายที่เกี่ยวข้องที่มีต่อการผลิตและการใช้กัญชาเพื่อรักษาโรคและเสนอแนะแนวทางการแก้ไขปัญหาการครองครองกัญชาของบุคคลทั่วไปให้สามารถเข้าถึงยาที่สกัดจากกัญชาเพื่อวัตถุประสงค์ทางการแพทย์ได้อย่างครอบคลุมต่อไป