มาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับการดำเนินคดีอาญาต่อบุคคลวิกลจริต

Abstract

บุคคลวิกลจริต หมายถึง บุคคลที่มีสภาพจิตใจไม่ปกติสมองพิการ หรือเสียสติพูดจาไม่รู้เรื่องซึ่งความบกพร่องทางจิตที่จะถือว่าวิกลจริตต้องเกิดขึ้นจริงอย่างถาวรโดยสภาพไม่ใช่พียงครั้งคราว เช่น เกิดเพราะ การเสพยาเสพติด พิษไข้ หรือยา เป็นต้น ปัญหาอาชญากรรม ซึ่งเกิดขึ้นจากการกระทำโดยบุคคลวิกลจริตนั้นมีอย่างต่อเนื่องและบุคคลจำนวนไม่น้อยที่ได้รับผลร้ายจากการกระทำของบุคคลดังกล่าวและไม่สามารถร้องขอให้รับผิดได้ ด้วยเหตุนี้ในทางอาญาจึงกำหนดความผิดและโทษแตกต่างจากคนธรรมดาซึ่งตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 65 เป็นการกล่าวถึงการกระทำความผิดของบุคคลวิกลจริตโดยพิจารณาจากการกระทำของผู้ที่กระทำความผิดว่าขณะกระทำนั้นสามารถรู้ผิดชอบหรือสามารถบังคับตนเองได้หรือไม่เพียงใด และในชั้นสอบสวนหากบุคคลวิกลจริตไม่สามารถต่อสู้คดีได้ ก็ต้องงดการดำเนินคดีจนกว่าบุคคลนั้นจะหายดี หรือสามารถต่อสู้คดีได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 14 ผลการวิจัยพบว่า การดำเนินคดีอาญาต่อบุคคลวิกลจริตมีกฎหมายบัญญัติไว้เป็นความผิด แต่ได้รับการยกเว้นโทษจากความผิดดังกล่าว ซึ่งผู้กระทำความผิดจะต้องพิสูจน์ให้ได้ว่าในขณะที่ตนกระทำความผิดนั้นตนไม่สามารถบังคับตนเองได้ นอกจากนี้ ยังมีมาตรการที่ควบคุมหรือจับบุคคลวิกลจริตมาบำบัดรักษาเพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้บุคคลดังกล่าวก่อเหตุร้ายในสังคมตามพระราชบัญญัติสุขภาพจิต พ.ศ.2551