การศึกษาการปรับปรุงประมวลกฎหมายอาญาไทยภาคความผิดเกี่ยวกับเพศ ตามมาตรา 276 กับมาตรา 277 ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2499 จนถึง พ.ศ.2562

Abstract

ในประมวลกฎหมายอาญาความผิดที่เกี่ยวกับการกระทำชำเราได้ถูกบัญญัติขึ้นครั้งแรกเมื่อปี พ.ศ.2499 ซึ่งมีมาตราหลักที่เป็นฐานความผิดคือ มาตรา 276 ความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเรา กับมาตรา 277 ความผิดฐานกระทำชำเราเด็ก ซึ่งในขณะนั้นความหมายของการกระทำชำเราอยู่ในคำพิพากษาศาลฎีกาของการกระทำชำเราไปในในทางธรรมชาติกล่าวคือเป็นใช้อวัยวะเพศกระทำกับอวัยวะเพศ โดยในการแก้ไขตามพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญา ฉบับ 19 ได้มีการบัญญัติความหมายไว้ในประมวลกฎหมายโดยให้การใช้อวัยวะเพศกระทำต่ออวัยวะเพศ,ทวารหนัก,ช่องปาก หรือการใช้ “สิ่งอื่นใด”กระทำต่ออวัยวะเพศหรือทวารหนักเป็นความผิด และในปี 2562 ได้มีพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญาฉบับที่ 27 ได้มีการแก้ไขในส่วนของความหมายอีกครั้ง โดยเป็นการนำ “สิ่งอื่นใด” ออกไปจากความหมายคงไว้แต่การใช้อวัยวะเพศกระทำต่ออวัยวะเพศ ช่องปากหรือทวารหนักเท่านั้น นอกจากนั้นมี การแก้ไขในครั้งอื่นๆที่เป็นการแก้ไขที่เกี่ยวข้องเช่น เพศที่ให้ความคุ้มครอง อายุ เหตุยกเว้นโทษ การเพิ่มอัตราโทษ หรือการเพิ่มเหตุฉกรรจ์ เป็นต้น โดยงานวิจัยฉบับนี้ ผู้วิจัยมุ่งเน้นในการศึกษาถึงการความแตกต่างของประมวลกฎหมายอาญาในแต่ละการแก้ไขในส่วนที่เกี่ยวของกับมาตรา 276 และมาตรา 277 เพื่อให้ทราบถึงวิวัฒนาการของประมวลกฎหมายอาญาในความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเราและความผิดฐานกระทำชำเราเด็ก หลักเกณฑ์ แนวทางการตีความ การบังคับใช้กฎหมายอาญาภาคความผิดเกี่ยวกับเพศต่อไป