พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 : ศึกษากรณีการล่วงละเมิดทางเพศ ต่อลูกจ้าง

Abstract

การล่วงละเมิดทางเพศต่อลูกจ้างเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นในสังคมไทยมาเนิ่นนานและยังปรากฎให้เห็นโดยทั่วไปจากการนำเสนอข่าวของสื่อสารมวลชนในปัจจุบัน ซึ่งส่งผลกระทบต่อลูกจ้างทั้งทางตรงและทางอ้อม การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาแนวคิดเกี่ยวกับการคุ้มครองการล่วงละเมิดทางเพศต่อลูกจ้างตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 และ 2) เพื่อสังเคราะห์บทลงโทษทางกฎหมายให้มีความเหมาะสมเพื่อลดจำนวนการล่วงละเมิดทางเพศต่อลูกจ้าง โดยใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) ด้วยเทคนิคการรวบรวมข้อมูลจากเอกสารต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง ผลการวิจัยพบว่า แม้จะมีกฎหมายที่คุ้มครองลูกจ้างจากการล่วงละเมิดทางเพศของผู้ที่เป็นนายจ้าง หัวหน้างาน ผู้ควบคุมงานหรือผู้ตรวจงาน แต่สถานการณ์การล่วงละเมิดทางเพศต่อลูกจ้างในที่ทำงานยังเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นและรุนแรงอยู่ในปัจจุบัน สาเหตุส่วนหนึ่งเกิดจากบุคคลดังกล่าวมีอำนาจเหนือกว่าซึ่งลูกจ้างต้องเชื่อฟัง รวมทั้งอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาและสั่งการ อีกทั้งบทลงโทษทางกฎหมายที่กำหนดไว้ในพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 กำหนดรูปแบบการลงโทษเพียงการปรับประการเดียวและไม่มีการกำหนดอัตราส่วนของความรุนแรงของโทษไว้ ทำให้บุคคลเหล่านั้นไม่เกิดความเกรงกลัวและยังคงกระทำการอันเป็นการล่วงละเมิดทางเพศต่อลูกจ้างต่อไป ผู้เขียนเห็นว่าควรแก้ไขปรับปรุงบทลงโทษทางกฎหมายโดยกำหนดรูปแบบการลงโทษประการอื่นควบคู่กับการลงโทษปรับ และกำหนดความรุนแรงของบทลงโทษทางกฎหมายตามลำดับอำนาจในการบังคับบัญชา เพื่อให้เกิดความเกรงกลัวและส่งผลให้การล่วงละเมิดทางเพศต่อลูกจ้างในที่ทำงานลดลง