การใช้วิธีการสอนแบบโครงงานเป็นฐานกับการพัฒนาทักษะชีวิตของนักศึกษาครู

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาทักษะชีวิตของนักศึกษาครู สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัยและเพื่อเปรียบเทียบทักษะชีวิตของนักศึกษาครูก่อนและหลังใช้วิธีการสอนแบบโครงงานเป็นฐาน กลุ่มเป้าหมายที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้เป็นนักศึกษาสาขาการศึกษาปฐมวัยชั้นปีที่ 4 ที่ลงทะเบียนเรียนวิชาการสัมมนาการศึกษาปฐมวัย ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2558 จานวน 68 คน ได้มาจากการสุ่มเลือกแบบเจาะจง เนื้อหาการวิจัยครั้งนี้เป็นการใช้วิธีการสอนแบบโครงการเพื่อพัฒนาทักษะชีวิตของนักศึกษาครูสาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย 6 ด้าน ได้แก่ ทักษะการตระหนักรู้ในตน ทักษะการเข้าใจผู้อื่น ทักษะการตัดสินใจ ทักษะการแก้ปัญหา ทักษะการสื่อสารอย่างมีประสิทธิภาพ และทักษะการสร้างสัมพันธภาพระหว่างบุคคล เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่แผนการจัดการเรียนการสอนโดยใช้วิธีการสอนแบบโครงงานเป็นฐานและแบบสังเกตทักษะชีวิต วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการหาค่าความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหา การหาค่าเฉลี่ยและค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1. ทักษะชีวิตของนักศึกษาครูหลังการใช้วิธีการสอนแบบโครงงานเป็นฐานมีพัฒนาการดีขึ้น ทุกด้าน โดยมีคะแนนเฉลี่ยด้านทักษะการตระหนักรู้ในตน ทักษะการเข้าใจผู้อื่น ทักษะการตัดสินใจ ทักษะการแก้ปัญหา ทักษะการสื่อสารอย่างมีประสิทธิภาพ และทักษะการสร้างสัมพันธภาพระหว่างบุคคล อยู่ในระดับสูง 2. ทักษะชีวิตของนักศึกษาครูหลังการใช้วิธีการสอนแบบโครงงานเป็นฐานมีคะแนนเฉลี่ยทุกด้าน ดีขึ้นกว่าก่อนการทดลอง โดยก่อนทดลองทักษะชีวิตของนักศึกษาครูอยู่ในระดับปานกลาง (x= 2.97, S.D.=0.51) และหลังทดลองพัฒนาดีขึ้นเป็นระดับดี (x= 4.18, S.D.=0.37) อย่างมีนัยสาคัญทางสถิติที่ระดับ .05 อย่างเห็นได้ชัดเจน